W tradycyjnym indonezyjskim teatrze cieni "wayang kulit" centralną postacią jest "dalang": lalkarz, dramaturg, dyrygent, reżyser, filozof i nauczyciel - pisze Marianna Lis w Teatrze Lalek.

Trwający wiele lat trening kształcący "dalangów" obejmuje różnorodne doświadczenia - od oglądania spektakli do praktyk duchowych, takich jak medytacje czy przekazywanie z pokolenia na pokolenie obdarzonych magicznymi mocami krisów, tradycyjnych sztyletów używanych w Indonezji i Malezji. Młody "dalang" uczy się, nie tylko obserwując mistrzowskie przedstawienia, inspiracje może znaleźć podczas wizyt na targu czy w Internecie. Pilnie strzeżona wiedza przekazywana była niegdyś w relacji mistrz - uczeń, współcześnie coraz więcej "dalangów" kształci się w artystycznych szkołach średnich i na uczelniach wyższych. Trening, podobnie jak i sam "wayang", ulega nieustannym zmianom i przekształceniom. Wprowadzane innowacje mają wpływ nie tylko na sam sposób kształcenia, ale przede wszystkim na późniejszą treść i kształt spektaklu. Słowo "dalang" pochodzi z jawajskiego "ngudal wulang" i oznacza rozpowszechnienie edukacji. Jego funkcja jest porównywalna z