Cokolwiek można by powie­dzieć o ostatnich przedstawie­niach Teatru Współczesnego i jakkolwiek je oceniać, jedno jest pewne: w ciągu sezonu te­atr nawiązał kontakt z nową dramaturgią europejską, pre­zentując, w kilka miesięcy po ich światowych prapremierach, polskim widzom dwie sztuki wybitnych autorów: Pintera i Ionesco. "Macbett" jest sztuką bardzo znamienną dla drogi twórczej autora "Łysej śpiewaczki". Odchodzi on tu wyraźnie od założeń "dramaturgii absur­du", podejmuje problemy wła­dzy, wojny, mordu, dokonywa­nego na niewinnych ludziach. Czyni to w sposób specyficzny dla swego stylu, pisze tragi­farsę; osnutą na motywach szekspirowskich, ale oczywiś­cie jego "Macbett" niewiele ma (prócz głównego wątku) wspólnego z "Makbetem" Szekspira. Pomysł Ionesco jest znako­mity. To nie Macbett, ani lady Macbett są głównymi wino­wajcami królobójstwa i zbrod­ni. Lady Macbett nie istnieje w ogóle w tym utworze. Jest tylko lady Duncan, która