Lear na tronie stworzył swój własny świat i uwierzył weń. Świat, w któ­rym wola despoty narzuciła pewną formułę istnienia, rytuał zewnętrznej zgody otoczenia. Sugerowane a zaakceptowane przez zależny od niego dwór pozory, cały system fałszywych znaków kształtują pierścień ochronny dokoła władcy, szczelny pancerz przed prawdą. Powstaje fikcja rzeczywisto­ści. Fikcja staje się proporcjonalna do stopnia absolutyzmu władzy. Absolu­tyzm, bowiem jest ,,prawdoodporny'', karmi się fałszem. A choć ma oczy - ślepy. Widzi to, co pragnie widzieć. Oportunizm środowiska sprawnie mu w tym ułatwia. Kordelia zostanie od­rzucana, bo tylko ona z trzech córek, w zdrowym buncie młodości, pragnie nakłuć skorupę obłudy, grę pozorów. Swoisty kreacjonizm, możliwość two­rzenia nowych, własnych układów świata upajają Leara. Dlatego w peł­ni jeszcze sił (takim gra go {#os#27}Holoubek{/#}) dzieli królestwo na trzy części. Narzu­ca sobie ograniczenia,