SZTUKA Artura Millera "Śmierć komiwojażera" powstała w 1949 roku; grana bez przerwy na Broadwayu od 1949 do 1952 r., była jednym z największych sukcesów teatru amerykańskiego po wojnie. W okresie powojennej prosperity przynosiła gwałtowną krytykę amerykańskiego mitu sukcesu snu o bogactwie. Tragedią Willy Lomana (owego tytułowego komiwojażera) jest może nie tyle nędza, ile niemożność wyzwolenia się z mitu sukcesu oraz niezdolność do rezygnacji z wyobrażenia, jakie bohater chciałby żywić o sobie. Przyczyny niepowodzenia upatruje w sobie: że przegapił jakąś szansę, że nie znalazł klucza do szybkiego sukcesu do wzbogacenia się. Nawet w marzeniu, jako jedynej ucieczce nie może się pozbyć obsesji sukcesu. Rozmawia ciągle z wizją wyidealizowanego brata, Benna, który rzekomo zrobił karierę i kiedyś proponował Willy'emu wyjazd na Alaskę, ale Willy wolał zostać w Brooklynie, i w ten sposób przegrał życie. Podobnie przegrywa życie starszy syn