"Szewców" nie sposób sknocić i choćby dlatego warto tę sztukę znać, jako swoisty fenomen dramaturgiczny. Powstała ona z sumy doświadczeń Witkacego-człowieka i Witkacego-pisarza, późno, bo w 1934 roku, kiedy wydarzenia w Europie zaczęły nabierać złowrogiego sensu. Dziś, kiedy przewaliło się przez świat to, co wówczas dopiero nabierało rozpędu, "Szewcy" okazali się niezniszczalni. Można tę sztukę grać w maskach, w kostiumach z XX i XXI wieku, można kazać ją aktorom beznamiętnie odczytywać bądź zaśpiewać, dorobić muzykę i balety, a sztuka się obroni i będzie stała mocno oparta na rzeczywistości nawet się nie zachwieje. Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#} jest reży­serem, któremu w ostatnich latach wszy­stko, czego tknie, zamienia się w fa­jerwerk i bombę. Krakowski spek­takl "Szewców" będzie, sądzę, wy­darzeniem teatralnym nie na jeden sezon. Jest to spektakl oddziwaczniony, czysty, jasny, klarowny. Tak uporządkowany, że aż dziw bier