Spektakl złożony z czte­rech jednoaktówek Mariana Hemara (1901-72), pisanych na emigracji w Londynie w latach 50. i 60., połączonych narracją Wojciecha Młynar­skiego. Miłośnik i niestrudzo­ny propagator twórczości po­ety, współscenarzysta i reży­ser głośnego spektaklu "Hemar" w warszawskim Te­atrze Ateneum, w swoim wierszowanym komentarzu do Hemarowych miniatur dramaturgicznych podkreśla, że były one pisane w świe­cie "pełnym swarów". Nada­jąc cyklowi jednoaktówek wspólny tytuł "To, co naj­piękniejsze" nie swoje wier­sze miał na myśli, lecz to, co najpiękniejsze i najcenniejsze w polskiej spuściźnie kultu­ralnej. Przy tej okazji obja­wił się inny Hemar - nie sa­tyryk i autor szlagierów, o którego wałczyły przedwo­jenne teatrzyki rewiowe i kabarety, lecz mistrz pastiszu literackiego, który zręcznie podrabia np bajki Krasickie­go. Sentymentalny nastrój powrotu do "ojczyzny-polszczyzny" i "dalekiego kraju" równoważy przyjęta przez