To była dla mnie niespodzianka jednak. Byli i tacy, którzy oświadczyli, że tęsknią właśnie za takim teatrem. Że tęsknią. Za Boną! Za Barbarą! Za Boratyńskim! Za Zygmuntem Augustem! Za splotem tragicznych wydarzeń! Za trzynastozgłoskowcem! Za średniówką! - pisze Artur Pałyga dla e-teatru.

Wydawało mi się, że nic bardziej obcego dzisiejszemu teatrowi niż ten tekst. Niż taki tekst. O hańbo! O srogie męczarnie! Barbara z gróźb się moich urąga bezkarnie; Syn mnie unika, córka na mnie się sprzysięga! Gdzież moja dawna chwała, znaczenie, potęga? Dzieliłam tron z największym królem lat trzydzieści, Ja, com w sejmach, w obozach, w senacie, w kościele Postawiała stworzenia rąk moich na czele I przez dary, przez postrach, przez tajemne wpływy Jednym skinieniem wiodła ten naród burzliwy; Dziś, tracąc tyloletnich trudów korzyść całą, Mam cierpieć wyżej siebie Barbarę zuchwałą? Co dwa tygodnie w piątki w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej prowadzę Teatr Tekstu (chyba że akurat jestem wtedy gdzieś daleko). Robię mniej lub bardziej chaotyczną prelekcję. Dzielę rolę pomiędzy tych, co przyszli i czytamy sobie sztuki, po czym dyskutujemy. Tym razem przyniosłem "Barbarę Radziwiłłównę" Alojzego Felińskiego. Uprzedziłem,