Smutne podwórko, szare ściany, ciemne kąty, ziejące pustką okienne ramy, w lewym rogu kubły na śmieci, wśród których migocą kolorowe butelki, ostatni promyk nadziei - w takiej scenerii toczy się pełna uczuć opowieść o tęsknocie, marzeniu i odpowiedzialności. "Historia o Ptaku Cis" Joanny Kulmowej znacząco przetworzona przez Aleksandra Maksymiaka (reżysera i scenografa), sięga po mityczną wiarę w lepszy świat, który - choć symbolizowany przez zaznaczającego się świetlną smugą cudownego ptaka - naprawdę jest miłością, jaką bezinteresownie darzymy innych. Bez tej miłości - zdają się przekonywać twórcy widowiska - prawdziwie odczuwanej, mającej moc przekształcania drugiego człowieka, trudno ocalić własne istnienie, odnaleźć w sobie siłę, by pokonać zło. Przedstawienie umiejętnie komponuje różnorodne plany teatralne. Reżyser tworzy obraz sceniczny niezwykle współcześnie, operuje łatwo rozpoznawalnym symbolem i trafnym skrótem.