Niektóre nasze premiery tea­tralne przypominają do złudzenia wernisaże. Aktorzy, reżyser, au­tor schodzą na plan dalszy, bo­haterem staje się scenograf. Fak­tury, bryły, kolor przesłaniają wszystkie inne elementy spek­taklu. Scena zdobyła sobie nie­postrzeżenie rangę salonu wy­stawowego i to salonu wysoko notowanego. Sukces plastyczny w teatrze liczy się tyle, co suk­ces wystawy malarskiej. Jakże daleko Jesteśmy od "wolnych okolic" odmalowanych na dykcie i służących do wielu różnych przedstawień. Jaskrawym przykładem hiper­trofii scenografii Jest ostatnia premiera w warszawskim Tea­trze Dramatycznym. Poetycka i kpiarska komedia Georga Buch­nera pokazana została w takim sztafażu plastycznym, obciążona taką mnogością pomysłów sce­nografa - że z samej komedii niewiele pozostało. Zniknął nie tylko autor, ale i aktorzy, któ­rych rola została sprowadzona do komponowania wysmakowa­nych układów plastycznych. Nie ma w tym, co powiedziałam,