KIM jest Płato­now? Prowincjonalnym kaboty­nem i trzeciej sorty Don Jua­nem imponu­jącym naiwnym kobietom swą pozą, za którą nic się nie kryje? Zbuntowanym przeciw mieszczańskiemu otoczeniu, "gniewnym", któ­ry wyniki swych przemyś­leń rezerwuje dla siebie, dla ludzi mając tylko gry­mas pogardy? Straceńcem, cierpiącym na "chorobę wieku", bezwolnym salonowym filozofem, którego łamie pierwsza prawdziwa życio­wa przeszkoda? Czy też mo­że jest po prostu jednym z wielu tzw. interesujących młodych ludzi, nie usatysfakcjonowanych swą aktualną pozycją społeczną, marzą­cych o innych dla siebie perspektywach, innym układzie życiowych współrzędnych? Pisząc swą młodzieńczą sztu­kę Czechow zawarł w niej dużo z buntowniczych uczuć, wła­ściwych dla tego wieku. Ale nie tylko konflikty właściwe dla wieku dojrzewania znalaz­ły w "Płatonowie" swój wy­raz. Bunt Płatonowa, jego po­stawa, przeciwstawiająca się konwencjonalizmowi otoczenia, t