Mościcki udziela nowych odpowiedzi na stare pytania, między innymi tak drażliwe, jak to, "czy należało grać w teatrze podczas okupacji?" - o książce Tomasza Mościckiego "Teatry Warszawy 1944-1945. Kronika" pisze Barbara Osterloff w Stolicy.

Tomasz Mościcki wyrasta nam na varsavianistę. Jego pierwsza książka poświęcona była legendarnemu przedwojennemu teatrzykowi Qui Pro Quo. Powstawała jako praca magisterska pod okiem wybitnego teatrologa, profesora Zbigniewa Raszewskiego. Sumienność i dociekliwość w badaniu źródeł, często dotychczas zupełnie nieznanych, ich trafna selekcja i interpretacja, czyli umiejętność krytycznej lektury, zaowocowały barwną i z talentem nakreśloną historią jednej z najbardziej popularnych przedwojennych scenek kabaretowych. Druga z kolei książka Mościckiego, "Teatry Warszawy 1939. Kronika" reprezentowała inny gatunek. Linearną odautorską narrację zastąpiła mozaika lakonicznych informacji i cytatów, ale z tekstu przebija ta sama dociekliwość i pasja autora zafascynowanego historią warszawskich teatrów, a może w jeszcze większym stopniu historią Warszawy. Najnowsza książka Tomasza Mościckiego, "Teatry Warszawy 1944-1945 - Kronika" jest kontynuacją obu tyc