Na tekście Różewicza Jerzy Jaroc­ki zbudował przedstawienia olśnie­wające wyobraźnią i inwencją. Zre­alizował prześwietlone jasnością, rozpostarte aż po horyzont hałdy śmiecia, w jakim pełza i kopuluje samo życie sczepione w miłosnym uścisku lub śmiertelnej walce, wśród ponętnych dziewcząt i dystyngowa­nych emerytów, w przytomności Matki, która "siedzi na jajach, oczy­wiście w przenośni", i jest na równi z innymi aktorką, ale i jakby kreatorką tego teatrum mundi, jaki re­prezentuje i stwarza zarazem. Suk­ces Jarockiego to przede wszystkim znakomita teatralizacja różewiczowskiej wizji. Wydobycie z niej nie­spodziewanych napięć, wytrawne wzbogacenie działań, przesycenie ich ostrym, groteskowym komizmem - wyraźniej i pełniej, niż dzieje się to w tekście utworu. Komizm ten i groteska, żrąca ironia i rytm akcji są niezaprzeczonym wkładem teatru w sukces przedstawienia i walor utworu. Wkładem reżysera i aktorów, z których Maja Komor