Debiut reżyserski Edmunda Wiercińskiego nosił wyraźnie cechy buntu, żeby nie powiedzieć - rewolucji. W czasie nieobecności Osterwy w Wilnie 17 marca 1927 roku zespół drugiej "Re­duty" wystąpił z prapremierą "Snu" Fe­licji Kruszewskiej. Spektakl zyskał szybko miano wydarzenia artystyczne­go. Pisano o narodzinach "teatru for­my", do powszechnych należało przeko­nanie, o ekspresjonistycznej estetyce widowiska. Dunin-Marcinkiewicz od­tworzył nawet w akwarelu postać Zie­lonego Pajaca - legendarną dziś krea­cję Wiercińskiego. Wiele rozprawiano o kubistycznych projektach scenografa - Iwo Galla. Przedstawienie wileńskie stanowiło wyraźną polemikę, kontrpro­pozycję dla naturalistycznej konwencji teatralnych dokonań Juliusza Osterwy. Półtora roku później Wierciński wzno­wieniem inscenizacji "Snu" rozpoczął poznański okres dyrekcji w Teatrze Nowym. 16 maja 1928 roku gościnne występy na scenie "Ateneum" były okazją do zaprezentowania "Snu" publiczn