Klasyka w wydaniu Axera bardzo się zestarzała. Erwin Axer to człowiek-instytucja. Współtwórca Teatru Współczesnego w Warszawie i jego wieloletni dyrektor zapisał się w hi­storii polskiego teatru jako promotor współczesnej dramaturgii. To on reżyserował prapremierowe wy­stawienie "Pierwszego dnia wolności" Leona Kruczkowskiego i jedną z pierw­szych inscenizacji "Tanga" Sławomira Mrożka. Pierwszy w Polsce wystawiał sztuki Edwarda Bonda i Thomasa Bern­harda. Dzisiaj mógłby pomóc niejedne­mu nowemu dramaturgowi w przebiciu się na scenę. Jego ścisłe rozumowanie, ascetyczny styl reżyserii, szacunek dla słowa i aktora są złotą monetą na dzisiej­szym rynku teatralnym. Zamiast po współczesne teksty sięga jednak po kla­sykę XIX-wiecznego dramatu. Po "Androklesie i lwie" Bernarda Shawa w po­znańskim Nowym wystawił w Warsza­wie "Wielkanoc" Strindberga. Szanuję ten wybór. Zapewne Axer nie znajduje wśród nowych polskich sztuk utworów na miarę "T