Przedstawienie fredrowskiego "Męża i Żony" w reżyserii Boh­dana Korzeniewskiego, w wyko­naniu kwartetu artystów "Teatru Polskiego" pod nieśmiertelną dy­rekcją Arnolda Szyfmana, jest jednym z tych zachwycających przedstawień, które na zawsze zo­stają w pamięci widza i w miarę jak czas upływa, coraz jeszcze pięknieją, tak jak w mojej pamię­ci wypiękniał dawny lwowski "Pan Jowialski" z Fisterem i Gostyńską, Feldmanem i Jasiem Nowackim. Może za pięćdziesiąt lat któryś z naszych podrastających będzie mówił swoim wnu­kom: Ja widziałem Romanównę jako Elwirę! Kreczmarową w roli Justysi! Starego Mileckiego! Wiecie gdzie? W Londynie! "Mąż i Żona", raczej krotochwila niż komedia, nie jest, wśród arcydzieł Fredry, klejnotem pierwszej wody. Język gdzieniegdzie tylko zdobywa się na wspa­niałą, rytmiczną lapidarność "Zemsty". Winna tu zapewne nie­fortunna kombinacja wiersza jedenastozgłoskowego naprzemian z ośmiozgłoskowcem, te dwa rodza�