Włodzimierz Perzyński należy do jasnej konstelacji kilkunastu wielkich dramatopisarzy polskich na przełomie wieków XIX i XX. Narzędziem komedii obyczajowych dokonywali oni najsubtelniejszych operacji duszy ludzkiej i społeczeństwa. "Komedie" Perzyńskiego są to w rzeczywistości krzyczące dramaty. W plastyce do najtrudniejszych form należy rysunek pojedynczą kreską. Technika ta wymaga nie tylko absolutnej czystości rysunku, ale w każdym drgnieniu linii zawiera się też treść symboliczna. Jest coś podobnego do tej techniki plastycznej w twórczości wielkich dramaturgów. Zarówno bowiem intryga dramatu, jak i jego postacie są tym doskonalsze, im prostszą drogą zmierzają do zakreślonego celu. Komedia charakterów, czy też komedia obyczajowa, to jest wypierwiastkowane życie, pojedyncze włókna wyrwane z duszy. Celem tych dzieł jest ukazanie nie pełnego człowieka, lecz skrótu, symbolu człowieka poprzez główną cechę jego charakteru. Nie chodzi o to, aby