Dramaturgia Austriaka Thomasa Bernharda jest czymś wyjątkowym, osobnym w dziejach teatru XX wieku. Jego dzieło przyrównywano często do twórczości Samuela Becketta. Sztuki Bernharda są trudne, nieprzyjemne. Wymagają precyzji i znakomitego aktorstwa. Stawiają też opór wobec widzów. Zamiast akcji, dramatycz­nych splotów i zdarzeń opowiadają o codzienności, banalnych czynno­ściach, egzystencjalnej nudzie trwa­nia. Bohaterowie Bernharda to pozor­nie zwykli ludzie, może nieco nadwrażliwi i skłóceni ze sobą i światem. Ich trud istnienia sprowadza się do prze­życia kolejnego dnia, do powtarzania pustych fraz. Ale gdzieś pod powierz­chnią działań te postaci starają się, często obsesyjnie, zrozumieć siebie, pogodzić się ze sobą, a może tylko uciec przed własnymi demonami. Erwin Axer jest mistrzem zimnej, precyzyjnej inscenizacji, zwłaszcza spektakli kameralnych. Od lat pro­muje dramaturgię niemieckojęzycz­ną w Polsce, w tym także twórczość