DOSTOJEWSKI "Zbrodnia i kara" w oryginalnej adaptacjj scenicznej Zygmunta {#os#871}Hübnera{/#} (współpraca literacka Zofii {#os#24304}Szczygielskiej{/#}), inscenizowana przez autora przeróbki, to przede wszyst­kim konstrukcja. Surowa konstruk­cja intelektualna i równie zdyscy­plinowana konstrukcja sceniczna, która zadecydowała o sukcesie. O sukcesie niespodziewanym, jako że idea wystawienia "Zbrodni i kary" na scenie przypomina nieco ideę zagrania Koncertu Brandenburskiego na fujarce, i to niezależnie od świet­ności nazwisk autorów, którzy już kiedyś, dawno, parali się sceni­czną transkrypcją Dostojewskiego (Schiller!). Hübner nie prze­straszył się jednak zamierzonego barbarzyństwa, naostrzył nóż i za­brał się do krajania. Odpadło więc wszystko, co nie służy sprawie prze­prowadzenia Raskolnikowa od drzwi Alony Iwanowny do drzwi Sądu, wszystko co jest żywą, obyczajową i ludzką, tkanką arcydzieła. Została czysta konstrukcja losu bohatera,