24 października, wchodzi na scenę Teatru im. Jaracza "Król Edyp" Sofoklesa. Dziś jeszcze przedstawienie to jest wielką niewiadomą, ale już nazwiska na liście realizatorów każą się spodziewać, że będzie ono odbiegać od utrwalonego stereotypu, w jakim obracają się łódzkie teatry. Autorem muzyki jest Andrzej Zarycki, wokalizy nagra Ewa Demarczyk, scenografię opracowuje Daniel Mróz, choreografię Conrad Drzewiecki. I wreszcie reżyser - Helmut Kajzar, z generacji, do której zalicza się również Macieja Prusa (będzie reżyserował "Mniszki" Maneta w Teatrze Powszechnym), Grzegorzewskiego, Kordzińskiego, Cywińską i innych, a którą "Teatr" określił rok temu jako generację "młodych, zdolnych".

Kajzar startował w studenckim "Teatrze 38", gdzie zresztą inscenizował już "Edypa", ukończył reżyserię i przeszedł przez kilka scen zawodowych.

HELMUT KAJZAR: Chcę teraz na serio rozmawiać z widownią. Tamto też było serio, ale po pewnym okresie teatru groteski, absurdu, który przyznawał się, że niczego nie może ludziom powiedzieć, szydził, bądź mówił ironicznie, trzeba określić się wobec bezwzględnych wartości ludzkich, odsłonić się, mówić pełnym głosem całą prawdę. J. KATARASIŃSKI: "Król Edyp", w tym co nam o nim przekazuje tradycja, mówi prawdy potworne - że człowiek jest niczym wobec woli bogów. HK: Nie. "Król Edyp" mówi, że człowiek jest wielki w dochodzeniu prawdy o sobie i o innych. To rodzaj baśni, przypowieści o tym, jak człowiek poznaje siebie samego i jak w tym dochodzeniu do prawdy skazany jest na konflikt z własnym egoizmem i z otoczeniem. Edyp w rezultacie sam decyduje o sobie, sam na przekór bogom wymierza sobie ludzką sprawiedliwość. JK: To interpretacja dość przekorna... HK: Nie, to nie jest interpretacja, w tym znaczeniu, jakim był np. stosunek Fr