Luigi Pirandello przeżywa renesans. Jak Ibsen, jak Strindberg, jak bez mała Przybyszewski. Jego dramaturgia dostarcza trzymającej w napięciu akcji i interesującej fa­buły. Aktorom daje role. Widzom bliska okazuje się problematyka moralna w tym samym stopniu, co delikatny relatywizm i nieuchwyt­na poezja znaczeń. Zwłaszcza zaś wielostronny ogląd problemów, po­kazujący względność nie świata, zdarzeń, rzeczy, lecz względność ich poznania wobec upływającego cza­su, wobec zmienności ludzkich układów. Co istotnie wiemy o człowieku? Kim jest człowiek naprawdę? Czy tym za kogo się uważa? Czy tym za kogo ma go jego otoczenie? Czy wolno burzyć cudze złudzenia dla prawdy, która ni­komu nie przynosi już pożytku? Czy należy walczyć o swoje racje kosztem spokoju, zadowolenia, szczęścia naj­bliższych? Gdzie tu przebiega granica moralności, prawa, zdrowia psychiczne­go, choroby? Wszystkie te pytania wnosi za każdym razem na scenę dra­mat Pirandella,