Dla mnie, filozofa egzystencjalisty, nikt przed Dziukiem, pewnie i po nim, nie skroi w tak wyrafinowany sposób tkaniny naszego żywota, nie zilustruje jej tragicznego losu. A z drugiej strony powie nam wszystko, mając za nic świętoszkowate frazesy hycli od moralności. Tylko on ukaże nieskrępowaną radość życia, namiętności bez granic, dając nam jakże lubieżną przyjemność - z okazji 35-lecia Teatru im. Witkiewicza w Zakopanem pisze prof. Jacek Aleksander Prokopski w Odrze.

Przed wielu laty, bo w roku 1985, będąc studentem filozofii i teologii, przyjechałem do Zakopanego, by leczyć swój skrzywiony - nie tylko moralnie, ale i ideologicznie - kręgosłup. Miało to miejsce w Akademickim Centrum Rehabilitacji... albo rozpusty, jak mawiali niektórzy zblazowani dowcipnisie. Już pierwszego dnia odkryłem, że jest tam wielu ambitnych młodych ludzi, którzy chętnie wezmą udział w jakimś kulturalnym przedsięwzięciu. Szybko wyłowiłem studiujących muzyków, niedoszłych jeszcze malarzy, pisarzy i poetów, zwyczajnych filologów i szybko zorganizowaliśmy kulturalne przedsięwzięcie - występ dla pozostałych "rozpustników". Jakże byliśmy zaskoczeni, kiedy dowiedzieliśmy się wkrótce, że w Zakopanem działalność rozpoczął Teatr im. St. I. Witkiewicza pod kierunkiem Andrzeja Dziuka, w którym występowali znakomici aktorzy. Dowodem ich znakomitości były nie tylko rzodkiewki i żętyca serwowane podczas spektakli, choćby na "Cabarecie Vo