- To drugi dramat tego au­tora, który zrealizowałeś we Wrocławiu. Sympatia, fascy­nacja? - To fascynacja podwójna. Z jednej strony formą tekstów li­terackich Kajzara, z drugiej, wpisaną w nie zawartością myślową i emocjonalną, rzad­ko spotykaną w innych, współczesnych polskich dra­matach. Wyreżyserowałem "Wyspy Galapagos", drugim odkryciem dla mnie była właś­nie "Villa". - Co cię tak porusza w jego tekstach? - W dramacie następuje zde­rzenie obrazu życia inteligencji polskiej, wciśniętej w małe mieszkanie w bloku, z historią willi Misteriów w Pompejach, które zostały zniszczone przez wybuch wulkanu. U Kajzara codzienne zdarzenia mają być śladem jakiegoś rytuału, który się podskórnie dokonuje. Ba­nalna codzienność, banalny język kontrastują z sytuacją poszukiwania mitu. W tym tekście poszukiwania kończą się, moim zdaniem, klęską po­staci. Bohaterowie starają się skonstruować jakąś tajemni­cę, prawdę o sobie, ale dozna