TEATR Janusza Wiśniewskie­go - działający w symbiozie z Teatrem Nowym w Poznaniu - bo tak można określić to ciekawe zjawisko w niezbyt uroz­maiconej konstelacji wydarzeń teatralnych ostatnich sezonów przyjęty z głośnym aplauzem przez jednych i z ostrożnym dy­stansem przez innych krytyków - zyskał sobie już pozycję między­narodową dzięki sukcesom bel­gradzkim BITEF-ie oraz spotkał się z zaciekawieniem a nawet en­tuzjazmem widowni. Idący tymi śladami Teatr Rze­czypospolitej umożliwił warszaw­skim widzom obejrzenie dwóch pierwszych przedstawień teatru Janusza Wiśniewskiego. Mówię: "teatru", myśląc o widowiskach autorskich, bo przecież twórca ten już ma za sobą kilka innych ciekawych prac inscenizacyjno-reżyserskich. Zobaczyliśmy więc w stolicy "Panopiticum a la Ma­dame Tussaud" oraz "Koniec Eu­ropy". "Panopticum a la Madame Tussaud". Wielkie umieranie czyli czarna śmierć 1980" - tak brzmi pełny tytuł tego widowiska zawierający już w