Najpierw po kawiarniach po­szedł szmer, szelest wiatru w zeschłych trzcinach. Głowy chyliły się ku sobie nad stolikami: wie­cie, Szajna w Polskim robi "Fa­usta". Obie części. W Polskim? "Fausta"? Co z tego może wyjść? To jeszcze nic: wiecie, kogo ob­sadził? Pawlika jako Fausta i Kowalczyka jako Mefista. O Boże! A co z tekstem? Chyba go będzie wypisywał na swoich uko­chanych szmatach i spuszczał z góry strofę po strofie. Bo akto­rzy mu się tym udławią. Nie, po­dobno Bordowicz przekłada wszy­stko na nowo, dzisiejszym języ­kiem, skracając, upraszczając, kondensując. Trochę prozą, tro­chę białym wierszem, tylko pio­senki rymowane. A Szajna jesz­cze to tnie, wyrzuca całe partie, przestawia sceny i kwestie posta­ciom, montuje jakiś collage z Goethego. Ha! może i coś mu tam wyjdzie. Trzeba eksperymen­tować, dość tej konserwy wreszcie i Warszawa się ruszy.

POTEM pojawił się na mieście program. Wytworny, wąski, ze zdjęciami szajnowskiej plasty­ki, z pięknym eseikiem Macieja Żurowskiego i z przeraźliwym, a dłu­gim, bełkotem filozoficznym Janu­sza Kuczyńskiego, gdzie tylko jed­no zdanie uderzało trafnością: "Nie wszyscy mają równe prawa do Fausta, niektórzy - powiedzmy pro­wokująco - w ogóle nie mają do niego praw". Na tle tego tekstu krótkie notatki Szajny wydawały się klasycznie klarowne. Faust ma być bohaterem współczesnym, anty-romantycznym, który "wyłamuje się ze zbiorowości, jego dramatem jest chęć poznania tego, co go osa­czyło". Chce się "przebić poza ogra­niczenia, zastane, przestarzałe mity. Przebić się, uporządkować chaos". Przeciwnikiem Fausta jest Duch Ziemi, "rodzaj personifikacji skost­niałych pojęć o Bogu, religii, perso­nifikacji trwałych, wiecznych mi­tów. Faust chce się wydostać spod tej władzy, ale jego sen kończy się porażką. (Sen - bo wędrówka Fau­sta jes