O scenie legnickiej coraz częściej słychać jako o miejscu, w którym propaguje się, prócz estetycznej, również społeczną wartość teatru. Taka też, bezkompromisowa, ostra w wyrazie i "zaczepna" wobec wi­dza jest inscenizacja tragedii Szekspira. Spektakl koncentruje się na ważnej dla interpretacji tekstu scenicznej roli tłumu. Wciągnięcie wi­dzów w akcję i powierzenie im roli gawiedzi, która wola o chleb, burzy się - ale również sądzi i skazuje, jest zabiegiem dramaturgicz­nym pozwalającym oswoić widza z trudną materią tragedii. Przedsta­wienie rozgrywa się, w niegdyś pruskich, dziś poradzieckich kosza­rach. Muzyka grana jest na żywo przez znaną ze współpracy z Pio­trem {#os#705} Cieplakiem{/#} kapelę "Kormorany". Choć muzycy nie zdominowali spektaklu, a ich obecność była raczej przezroczysta, trudno oprzeć się wrażeniu, że to właśnie oni budowali część dramaturgii. Zwol­nieni z tego obowiązku aktorzy grali więc przeważnie tylko