W Warszawie funkcjonuje obecnie 29 scen. Na bazie repertuaru określiłem profil każdej z tych instytucji: artystyczny, rozrywkowy bądź środka, dodatkowo wprowadzając czwartą kategorię pośrednią: teatr środka z istotnym udziałem spektakli o charakterze artystycznym. Okazuje się, że dominują placówki uprawiające teatr środka. Cała ogólnopolska populacja placówek o profilu wyraźnie artystycznym jest niedużo większa. Twierdzenie, że pozbawiony udziwnień teatr polegający na prostym opowiadaniu historii kiedykolwiek znajdował się w odwrocie; że jego pozycja jest bądź kiedykolwiek była zagrożona; że bywały lata, kiedy publiczność teatralna była skazana głównie na dominację eksperymentu bądź rozrywki w teatrze, wydaje się ze wszech miar nieuprawnione - pisze Paweł Tarnowski, polemizując z Jackiem Sieradzkim.

W niedawnym artykule "Rekonkwista"1 Jacek Sieradzki w zwięzły, a zarazem trafny sposób podsumował zakończoną w połowie ubiegłego roku pięcioletnią kadencję Pawła Miśkiewicza na stanowisku dyrektora warszawskiego Teatru Dramatycznego, jak również dotychczasowe dokonania obecnego dyrektora Teatru na Woli Tadeusza Słobodzianka, który w październiku przejął także stery Dramatycznego. Na marginesie tego podsumowania Redaktor Sieradzki sformułował kilka tez, do których chciałbym w sposób polemiczny się odnieść. W artykule przywołana została typologia nurtów występujących we współczesnym zawodowym życiu teatralnym, która wyodrębnia teatr artystyczny i teatr rozrywkowy jako dwa przeciwległe bieguny uniwersum teatralnego oraz teatr środka jako continuum znajdujące się pomiędzy nimi. Kryterium podziału w tej klasyfikacji stanowi głównie stosunek twórców do istniejących konwencji w zakresie tekstury oraz treści inscenizacji, jak również stosun