W tarnowskim teatrze narze­ka się przede wszystkim na publiczność. Nowoczes­ny budynek wyposażony w przestronne gardero­by, posiadający niezłe za­plecze techniczne i dwie sceny (małą i dużą), zdolne pomieścić ponad pół ty­siąca widzów, stwarza warunki, których mógłby pozazdrościć niejeden wielko­miejski zespół. Wyrównany, zdyscypli­nowany, raczej młody kolektyw aktor­ski nie boi się pracy i widać, że jest w stanie stawić czoła najpoważniej­szym przedsięwzięciom. Cóż jednak z tego, wzdychają artyści, kiedy publicz­ność wcale nie potrzebuje naszych wy­siłków. Mało kto kupuje bilety w ka­sie, rzadko zdarza się grać przed zapeł­nioną salą, a ci, co na niej siedzą, to sprowadzeni przez biuro organizacji wi­downi uczniowie i grupy pracownicze. Nasz teatr stara się utrzymać śred­nią repertuarową, mówi dyrektor Tea­tru im. L. Solskiego, Ryszard Smożewski. Nie możemy sobie pozwolić na ob­niżenie poziomu, nie możemy pój