6 czerwca o godzinie 19:00 w Centrum Sztuki Mościce, w ramach 38. Tarnowskiej Nagrody Filmowej, odbędzie się spektakl „My Way” w wykonaniu Krystyny Jandy. Decyzją kapituły TNF Krystyna Janda zostanie uhonorowana Nagrodą za całokształt twórczości oraz wkład w rozwój polskiej kinematografii.
fot. Katarzyna Kural-Sadowska / mat. teatru
„My Way”, wyjątkowy spektakl w wykonaniu niezrównanej Krystyny Jandy odbędzie się w ramach 38. Tarnowskiej Nagrody Filmowej. Monolog sceniczny będący osobistą opowieścią o życiu i karierze artystki jest wyrazem jej niezwykłej pasji i talentu. Spektakl Teatru Polonia, który miał swoją premierę w grudniu 2022 roku, zyskał już status wydarzenia kultowego, odzwierciedlając bogatą karierę i wkład Krystyny Jandy w polską kulturę.
Decyzją kapituły TNF Krystyna Janda zostanie uhonorowana Nagrodą za całokształt twórczości oraz wkład w rozwój polskiej kinematografii. Tę wyjątkową nagrodę organizatorzy festiwalu, co roku przyznają najbardziej wpływowym postaciom polskiego kina. Wśród laureatów byli już reżyserzy, znakomici aktorzy, a także przedstawiciele innych profesji kinematograficznych. Po spektaklu „My Way” odbędzie się ceremonia wręczenia Krystynie Jandzie statuetki „Wieczność” oraz nagrody pieniężnej w wysokości 10 tysięcy złotych.
Spektakl „My Way” to intymna opowieść, która została przygotowana przez Krystynę Jandę z okazji jej 70. urodzin i jest wykonywana przez nią samą, co czyni wydarzenie jeszcze bardziej osobistym i wyjątkowym. Artystka dzieli się w nim wspomnieniami i refleksjami na temat swojego życia, kariery, przyjaciół oraz doświadczeń związanych z budową Teatru Polonia i Och-Teatru. To prawdopodobnie najbardziej niezwykłe przedstawienie w jej całym dorobku.
Krystyna Janda mówi o świecie, który tak ceniła, a którego coraz bardziej się obawia (…) Umiera świat, który znała i kochała, znikają ludzie, o których nam opowiadała. (…) Ona jest, wciąż jest: silna i odpowiedzialna, wie, że musi przetrwać wszystko, bo my, jej Widzowie, czekamy na to. Na gwiazdę na wysokich obcasach. Na śmiech Jandy. Czasami na łzy. Śmiejemy się i płaczemy razem. W adidasach, patrząc na szpilki. To jest właśnie różnica. (fragment recenzji Łukasza Maciejewskiego)
Tekst, koncepcja, reżyseria i wykonanie: Krystyna Janda
Reżyseria światła: Rafał Piotrowski, Waldemar Zatorski
Kostium: Tomasz Ossoliński
Asystentka ds. scenografii i kostiumu: Małgorzata Domańska
Konsultacja muzyczna: Janusz Bogacki
Realizacja dźwięku: Michał Cacko
Producent wykonawczy: Rafał Rossa
Wykonanie utworu „My Way” na trąbce: Jerzy Małek/Ignacy Wendt
Obsada: Krystyna Janda
Data i godzina: 6.06.2024 r., godz. 19.00
Miejsce: Centrum Sztuki Mościce (Tarnów, ul. Traugutta 1)
Bilety: 150 zł (dostępne w przedsprzedaży online na www.tck.pl)
Organizator: Tarnowskie Centrum Kultury
Oficjalna strona Festiwalu tarnowskanagrodafilmowa.pl
***
Krystyna Janda urodziła się 18 grudnia 1952 roku w Starachowicach. W 1975 roku ukończyła z wyróżnieniem studia magisterskie na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Już w tamtych czasach zaczęła pojawiać się w produkcjach telewizyjnych, a swój pierwszy występ na srebrnym ekranie zaliczyła w 1976 roku, kiedy wcieliła się w rolę studentki szkoły filmowej Agnieszki w dramacie politycznym „Człowiek z marmuru” w reżyserii Andrzeja Wajdy. Powiedzieć, że nie mogła lepiej rozpocząć swojej kariery to tak, jakby nie powiedzieć nic. Produkcja stała się przebojem, a dzisiaj ma miano kultowej. Nic dziwnego, że aktorka powróciła do tej roli w „Człowieku z żelaza” (1981). Za kamerą zaś ponownie stanął Andrzej Wajda.
Laureatka Nagrody za całokształt twórczości może się poszczycić świetnymi kreacjami u najsławniejszych twórców rodzimej kinematografii. Niewątpliwe warto przypomnieć takie obrazy, jak: „Dyrygent” (1979) Andrzeja Wajdy, „Przesłuchanie” (1982) Ryszarda Bugajskiego, „Kochankowie mojej mamy” (1985) Radosława Piwowarskiego, „Dekalog II” i „Dekalog V” Krzysztofa Kieślowskiego, Kuchnia polska (1991) Jacka Bromskiego, „Tato” (1995) Macieja Ślesickiego, „Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową” (2000) Krzysztofa Zanussiego, „Rewers” (2009) Borysa Lankosza czy „Słodki koniec dnia” (2019) Jacka Borcucha.