Przestrzeń ocalenia
"Pułapkę" Tadeusza Różewicza uznano za najwybitniejszy tekst polskiej dramaturgii powojennej. Jury Kaliskich Spotkań przyznało Różewiczowi główną nagrodę ministra kultury i sztuki. Ostatni dramat Różewicza, osnuty na motywach biografii Franza Kafki, pokazuje koszmarne obrazy naszego świata, komory gazowe, człowieka w sytuacji "zwierzęcia ofiarnego", lęk w obliczu śmierci, mówi o kondycji artysty i szerzej chyba o la condition humaine. W przedstawieniu Kazimierza Brauna najbardziej interesujące wydają się rozwiązania przestrzenne. Przestrzeń "Pułapki" jest przestrzenią pamięci, wspólnej pamięci bohaterów i widzów, pamięci historycznej, literackiej. Czas "Pułapki" jest symultaniczny, płynny (mówi o tym Józef Kellera w programie teatralnym). Widzenia Kafki są obrazami z przeszłości i projekcjami w przyszłość, jest Kafka niewątpliwie jednym z "proroków" XX wieku. Braun buduje sceny przedstawienia również symultanicznie