Polski taniec artystyczny zaczyna być coraz bardziej widoczny, a głos środowiska coraz bardziej słyszalny. Choć ogólnokrajowe "pospolite ruszenie" to inicjatywa zdecydowanie oddolna, wraz z ogłoszeniem raportu o stanie tańca współczesnego w Polsce, przygotowanego przez Jadwigę Majewską i Joannę Szymajdę na zlecenie MKiDN z okazji Kongresu Kultury Polskiej 2009, wraz z sympozjum kongresowym "Taniec i sztuki performatywne - perspektywa krytyczna" oraz wygłoszoną podczas podsumowania Kongresu obietnicą ministra Bogdana Zdrojewskiego o szybkim utworzeniu Instytutu Tańca o charakterze narodowego centrum, przynoszą realne nadzieje na znaczące zmiany, których ta dziedzina sztuki była w naszym kraju przez lata pozbawiona.

Ponieważ na łamach naszego pisma staramy się poświęcać tańcowi wiele uwagi, postanowiliśmy zapytać wybrane osoby ze środowiska tanecznego, jak postrzegają znaczenie samego KKP dla rozwoju tańca, co sądzą na temat planowanych przemian, co na chwilę obecną uważają za największe problemy polskiego tańca artystycznego, jakie powinny być kierunki i jaka kolejność przeobrażeń systemowych i społecznych (czyli, by tak rzec, świadomościowych), dotyczących tej dziedziny sztuki - zdaniem wielu obserwatorów i reprezentantów środowiska: należącej do najdynamiczniej ewoluujących obszarów naszej (i światowej) kultury. Do udziału w ankiecie zaprosiliśmy zarówno kuratorów imprez tanecznych i performatywnych, jak i tancerzy, choreografów, założycieli grup tanecznych (najczęściej funkcjonujących niezależnie) oraz krytyków tańca. Niektórzy z nich łączą wymienione funkcje, postawione problemy są im więc znakomicie znane zarówno od strony twórczości