W międzywojennym, dwudzie­stoleciu byli tacy ludzie teatru, którzy wyobrażali sobie realiza­cję sztuk Witkacego z pełnym za­chowaniem realistycznej dekora­cji, "normalnego" kostiumu i - co za tym idzie - realistycznej gry aktorów. Bardzo często twór­czość Sławomira Mrożka porów­nuje się z dziełem autora "Matki". Dlatego możemy sobie wyobrazić "Tango" zagrane w konwencji rea­listycznej. Pewnie by "wyszło", ale byłby kłopot z jego głębszą warstwą znaczeniową. Sztuki Mrożka mieszają konstatacje o charakterze filozoficznym z farsą i satyrą, dowcip słowny i sytua­cyjny z brutalnym komentarzem natury obyczajowej. Powoduje to, że odczytywane są bardzo różnie. Łatwo tu przede wszyst­kim o zwulgaryzowanie tematu, o ześlizgnięcie się tylko na ma­nowce krytyki obyczajów. "Tango" mówi o groźbie "przeję­cia władzy" przez przemoc. Mo­że ona nosić różne nazwiska, róż­na może być jej proweniencja społeczna. To nieprawda, że Mro­żek c