Teatr Polski w Bielsku-Białej po ponad dwudziestu latach ponownie sięgnął po "Białe małżeństwo" Tadeusza Różewicza. Spektakl w reżyserii Joanny Zdrady koncentruje się przede wszyst­kim na tożsamości i związanych z nią ograniczeniach.

Napisany ponad trzydzieści lat temu przez Różewicza dramat nie wywołu­je dziś już żadnych kontrowersji. Mimo to jego tematyka wciąż jest aktualna. Realizacja Zdrady jest pozbawio­na kontekstu historycznego. Umiej­scowienie akcji w czasie jest dla reży­serki najmniej istotne, bo ważniejsi stają się bohaterowie i tkwiące w nich emocje. W ciemnej i chłodnej prze­strzeni sceny dokonuje się cichy dra­mat zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Wszyscy są tutaj zniewoleni kon­wenansami, kulturą, obrzędami. Naj­większy problem ma ze sobą Bianka, która nie przyjmuje narzuconej jej przez społeczeństwo i tradycję roli: dziewczyny, następnie żony. Tym sa­mym staje się prekursorką myślenia o własnej płci w kontekście genderowym, będącym dziś hasłem tyleż po­pularnym, co nie do końca rozumia­nym. Sądzę, że spektakl Zdrady w pro­sty i klarowny sposób przedstawia ową, jedną z wielu, metodę opisu rzeczy­wistości. W dramatyczny sposób ukazuje