>>> POETA "WYINTERPRETOWANY" Łatwo go "wyinterpretować" z dy­skusji za pomocą pozornej głębi, fi­lozofii na poziomie rodzinki z "Gru­py Laokoona". Taki na przykład "Śmieszny staruszek". Nie musi być ani śmieszny, ani stary. Reżyser nie musi trzymać się ściśle jego tekstu, ale musi umieć logicznie myśleć. Otrzymuje podarek kłopotliwy jak kryształowy wazon. Nie wszyscy wiedzą, co z nim zrobić. "Przyrost naturalny" kończy się tą samą sce­ną, którą się zaczął. Dwoje młodych ocalonych z kataklizmu zaczyna flirt. Jak przed katastrofą. O co cho­dzi? Ludzkość jest niezniszczalna, śmierć musi ustąpić życiu? Ludz­kość jest bezmyślna - popełnia te same błędy w dążeniu do tej samej katastrofy? Człowiek częścią natu­ry - dominująca rola biologii? Człowiek jest niszczony, żeby mógł się odrodzić lepszy? Ten powracający w zakończeniu motyw ma wiele zna­czeń, choć każde z nich jest w jakiś sposób truizmem. Można nawet bre­dzi�