Zacierające się granice między teatrem współczesnym a operą pozwalają przypuszczać, że jesteśmy świadkami powstawania nowego gatunku. Od kilku lat ze scen polskich oper dochodzą trzaski przełamywanych form, obalanych schematów, upa­dających konwencji. To odgłosy wal­ki, jaką wytoczyli operze reżyserzy teatralni i filmowi. Operze, a raczej sztuczności, koturnowej manierze i przesadzie, które w nienaruszo­nym stanie przetrwały tam od XIX w. Własne sposoby na przesko­czenie tej epokowej przepaści zna­leźli już na Zachodzie "wielcy wy­bitni" np Peter Brook (np. "Car­men", "Peleas i Melizanda"), Robert Wilson ("Orfeusz i Eurydyka"), Giorgio Strehler ("Cosi fan tutte"), Christoph Marthaler ("Tristan i Izolda") czy Peter Greenaway. Do operowych pluszów dobie­rają się też coraz częściej teatralni radykałowie i obrazoburcy - Christoph Schlingensief, Luc Perceval. Dla nich sztywna forma opery i jesz­cze bardziej sztywne przyzwycza­jenia publiczności t