SZTUKI Czechowa - zawsze chętnie grywane przez ludzi teatru i wdzięcznie przyjmowane przez publiczność - kuszą inscenizatorów swoimi rozległymi możliwościami interpretacyjnymi. Wiadomo, że sam autor zwał je komediami, wy­stawiano je jednak i w ten spo­sób, że bardziej prowokowały do łez niż do śmiechu. Idealnym rozwiązaniem wydawałoby się zatem umiejętne utrzymanie tej dwoistości tonu, tak charakterystycznej dla autora "Wujaszka Wani" i tak wzbogacającej wszystkie jego utwory. Ale ro­zumiem również pokusy, które niesie tekst tego typu, toteż nie dziwię się Adamowi {#os#835}Hanuszkie­wiczowi{/#}, że próbuje wypracować i na tym polu jakiś własny, od­mienny styl czechowowskiej interpretacji. W dodatku zgodny z dotychczasową linią repertuaro­wą Teatru Narodowego, czyli z próbą odmłodzenia i odnowienia wielkiej światowej klasyki przez spojrzenie na nią okiem współ­czesnego widza. Bez obowiązko­wego oglądania się na tzw. tra­dycje. Ju�