Że Bertolt Brecht jest naj­wybitniejszym dramatopisarzem niemieckim pierwszej połowy XX wieku i jednym z najwy­bitniejszych twórców współcze­snego teatru, nowoczesnych form teatralnych - na ten te­mat sporów już nie ma. Toteż każda nowa znajomość z twór­czością sceniczną Brechta ma znaczenie teatralnego wydarze­nia, nawet jeśli dotyczy - jak w wypadku "Szwejka" - utwo­ru słabszego w jego wspania­łym dorobku. Postać "dobrego wojaka Szwejka" należy do światowych osiągnięć nurtu plebejskiego w literaturze, jak Dyl Sowizdrzał, Marchołt, Skapen, Simplicissimus czy Janosik, jak wywo­dzący się od antycznego Plauta Żołnierz-samochwał... Bliskie związki Brechta z literaturą plebejską to cecha, którą do­strzeżono już w początkowych etapach twórczości niemieckie­go pisarza. Podobnie jak wcze­śnie zwrócona uwagę na bluszczowatość twórczej wyobraźni Brechta, upodobanie w posługi­waniu się cudzymi wątkami, obcymi pomysłami. Przepaja