Wreszcie udana premiera w Teatrze Dramatycznym. Trud­no było przecież obdarzyć tym mianem poprzednie: źle zainscenizowaną poezję Baczyńskiego, kiepskawą "Przepióreczkę" Żeromskiego i dziejącą się w księżycowych warun­kach w porównaniu z polskimi "Mamo dobranoc", amerykańską obyczajówkę. Trzeba zaznaczyć, iż ob­raz ten mógłby wyglądać inaczej, gdyby Teatrowi Dramatycznemu by­ło dane zmierzyć się z "Różą" Że­romskiego. Teraz dopiero możemy mówić o sukcesie "Lekarza bezdom­nego" Antoniego Słonimskiego. Charakterystyczna to sztuka, ujawniająca, jak bardzo rzeczywistość wpływa na teatr. Jak bardzo teatr od rozwoju rzeczywistości jest za­leżny. Pokazuje na przykładzie życia polskiej inteligenckiej rodziny wykluwanie totalitaryzmu. Została napisana i wystawiona w Teatrze Małym Szyfmana w roku 1930. Nie cieszyła się zbytnim powodzeniem. Dopiero jej wznowienie w r. 1933, po dojściu Hitlera do władzy, przy­niosło sukces. Po prostu pewn