SZTUKI teatralne oparte na biografii pisarza zawsze budzą niepokój. Przede wszystkim po­jawia się pytanie; w jakim stopniu ramy sceny pozwolą ukazać miejsce i rodzaj uprawia­nej przez bohatera literatury? Próby teatralnego vie romancee w obrazkach kończyły się arty­stycznym fiaskiem. A więc? Podejmował to ryzyko Jarosław Iwaszkiewicz, kiedy np. przed­stawiał zagubionego wśród in­tryg Puszkina, który usiłuje ocalić poczucie godności, czy też poddanego swoistemu terro­rowi sztuki Balzaca. Autor "Sławy i chwały" sięgał więc po szczególnie ważką dla obu twórców decyzję życiową. I właśnie ta decyzja jednocześnie określała kształt ich pisarstwa. Opartych na podobnym zamyś­le sztuk jest dość sporo. Na­tomiast różni się od nich typ spektakli biograficznych wy­rosłych bezpośrednio z doś­wiadczeń inscenizatorskich. Trzeba powiedzieć, że nasz te­atr współczesny ma tu bardzo interesującą tradycję. Myślę o cyklu portretów Adama