Na zjeździe kierowników teatrów lalkowych słyszałem autorytatywne wypowiedzi, że sztuka S. Obrazcowa i S. Preobrażeńskiego "Wielki Iwan" jest "łopatologiczna", że prze­raża ona dziatwę i wywołuje płacz na widowni. A było to wówczas, gdy sztuka ta dopie­ro nabierała na scenie "Czer­wonego Kapturka" rumieńców życia. Dzisiaj przyznam się szczerze, że te wypowiedzi zatrwożyły mnie. Bałem się, że moja inscenizacja może spowodować niewłaściwą reakcję młodocianej widowni, która nie zrozumie sensu sztuki. Ale cofnąć się nie można było. Tę pozycję repertuarową wywojowałem w Centralnym Zarządzie Teatrów. Przy czym niedwuznacznie dano mi do zrozumienia, że o ile nie zo­stanie ona przyjęta przez in­spektorów wydziału lalkarskiego poniosę wszelkie kosz­ty. Inspektorzy nie przyjecha­li, a sztuka osiągnęła w Ol­sztynie 40 przedstawień. Swoimi obawami podzieli­łem się z radą artystyczną. Długo zastanawialiśmy się nad znalezieniem