Zapowiadana przez Stary Teatr prapremiera polska dramatu Eda Graczyka "Wracaj natychmiast, Jimmy Dean, Jimmy Dean" wy­dawała się tzw. pewniakiem. Wiadomo, jak blade mamy po­jęcie o współczesnej dramaturgii światowej, jak złakniona jest polska widownia każdej, niechby już mocno przechodzonej, za­chodniej bomby repertuarowej - a tu wybrano przecież rzecz sto­sunkowo świeżej daty, w dodat­ku w 1982 roku wystawioną na Broadwayu przez Roberta Altmana i przez tegoż Altmana później sfilmowaną. A jeszcze sztuka za­wiera co najmniej cztery popi­sowe role kobiece, które - ob­sadzone przez czołowe aktorki Teatru - pozwalały oczekiwać wybitnych kreacji. Jak zwykle jednak w parszy­wym życiu widza teatralnego bywa - niewiele z tego wszystkiego wynikło. Graczyk w swej sztuce wykorzystuje dość wyświechtany schemat: spotkanie po latach, w tym wypadku klubu wielbicieli Jamesa Deana, i konfrontacja młodzieńczych marzeń z brutalną rzeczywistością. Doświadczenie