Współczesna radziecka dramaturgia historycz­na kontynuując trady­cje wielkiej romantyki rewolucyjnej, tradycje Wisz­niewskiego, Treniewa, Pogodina wchodzi wyraźnie w nowy okres. Istotą jego jest rozsze­rzenie obrazu, ambicją - po­głębienie spojrzenia. W miejsce patetycznych fresków o wyraź­nym, plakatowym charakterze narzucającym teatrom styl i klimat - takich chociażby jak "Przełom" Ławreniewa - spo­tykamy się z większą dyscypli­ną relacji, a stosunek do praw­dy historycznej i działającego człowieka jest tu rzetelniejszy i bardziej krytyczny. Rzetel­niejszy - to znaczy bliższy te­mu, co o wydarzeniach i lu­dziach mówi nam dzisiaj historia. Trzydziestopięcioletni Michaił Szatrow, autor drama­tu "Szósty lipca", jest typo­wym reprezentantem tego nur­tu. Jeszcze nie wyzwolonego z potężnej tradycji radzieckiej romantyki, ale głodnego już faktografii i historii. Jeszcze tkwiącego w konwencjach lat trzydziestych, ale świadomego odrębności i po