Gdy w 1922 roku "Kurier Polski" drukował w odcinkach w powieść JULIUSZA KADENA-BRANDOWSKIEGO "GENERAŁ BARCZ", utwór o mechanizmie zdobywania władzy i organizacji państwa spotkał się ze zrozumiałym zainteresowaniem czytelników. Do dnia dzisiejszego ta kon­trowersyjna książka, tkwiąca nierozerwalnie w rea­liach ówczesnego życia politycznego, nie daje się jednoznacznie odczytać. Dla jednych jest owa po­wieść pamfletem rozczarowanego legionisty, skiero­wanym przeciw piłsudczyźnie, dla innych bezstronnym zapisem fanatyka rzeczowości, ROMAN KOR­DZIŃSKI, adaptator i reżyser bydgoskiej insceniza­cji "Generała Barcza", odczytał powieść jako poli­tyczną szopkę, a tworząc jej sceniczną wersją od­wołał się do tradycyjnych form jednego z najatrak­cyjniejszych widowisk masowych, jakim jest cyrk. Stąd w tym spektaklu tyle produkcji quasi-cyrkowych: klownady, akrobacji, tresury, ekwilibrystyki i żonglerki (słownej). Z cyrku rodem jest również scenogra