Tennessee Williams zdobył rozgłos wła­śnie dzięki "Szklanej menażerii", którą na­pisał w 1944 roku. Trzydziestoletni wów­czas pisarz kreował swoje dramaty na przekór amerykańskiemu mitowi o łatwym i szybkim sukcesie wszystkich zdolnych. Williams pokazuje ludzi z góry skazanych na przegraną, beznadziejnych wrażliwców dotkniętych przez los. W "Szklanej menażerii" znalazły się też liczne wątki autobiograficzne - matki-mitomanki tęsk­niącej za Południem, kalekiej siostry, wre­szcie sam Tom to pierwowzór młodego pi­sarza, który musiał wcześnie rozpocząć pracę zarobkową. Tytułową szklaną menażerię gromadzi nadwrażliwa i nieprzystosowana do życia Laura, a w jej kolekcji najcenniejszy jest jed­norożec. Matka Laury, Amanda, żyje wspo­mnieniami z młodości, kiedy to (podobno) o jej względy starało się 17 adoratorów. Ucieczka w przeszłość to tylko jedna z me­tod tuszowania bezradności wobec otacza­jącego ją świata, drugim jest ci