Wydaje się, że dobiega końca - w swojej pierwszej fazie - proces rzetelnego już przyswojenia kulturze polskiej całego, albo prawie całego dzieła Witkiewicza. Chyba niedługo teraz wypa­dnie nam czekać na zaległe jeszcze edy­cje paru ważnych tomów prozy i pism filozoficznych. W krytyce, w historii li­teratury, myśli społecznej i filozoficz­nej temat, któremu na imię Witkacy, stał się ostatnimi czasy jednym z naj­atrakcyjniejszych, intelektualnie zapładniających; we wszystkich tych dziedzi­nach mnożą się cenne prace, rozprawy, przyczynki, dysertacje nawet habilita­cyjne; poważne instytuty podejmują ba­dania kompleksowe - zwołują specjal­ne sesje poświęcone klasykowi literatu­ry polskiej pierwszej połowy dwudzie­stego wieku. A co słychać w teatrze? Tu Witkiewicz funkcjonuje praktycz­nie jako "klasyk nowatorstwa" już od dobrych lat dziesięciu, chociaż recepcja teatralna jego dzieła wciąż wykazuje wie­le cech powierzchowności. Zaczyna je­