Maxwell Anderson (1888 -1959), płodny i bardzo popularny w Stanach dra­maturg, w Europie długo nie był znany (lub prawie nieznany). Dopiero "Sce­neria zimowa" (Winter-set) przyniosła mu rozgłos światowy. Rozgłos - ale czy i uznanie? Twórczość Maxwella Andersona na pewno bardzo ważna dla historii teatru amerykańskiego - zwłaszcza jej wpływ na dramaturgów ówczesnych i późniejszych - nieco rozczarowuje w tłumacze­niu. Ambitne próby wtopie­nia realistycznych, "wzię­tych z życia" tragedii ludzkich w formę szeks­pirowskiego wiersza - przynajmniej w przekła­dzie polskim Macieja Słomczyńskiego i scenicz­nej interpretacji Teatru Dramatycznego - zawo­dzą. Z wielkiego dramatu poetyckiego pozostaje nie­wiele więcej niż: werbalizm, chropowatość języ­ka, podniosły patos kazań duchownych kościoła anglikańskiego i - po­wiedzmy to sobie szczerze - nuda. Z Szekspira - mimo świadomych usiłowań nawiązania do "Hamleta", "Romea i Julii", "Króla Leara" -