"/ marmur i posągi złocone książąt nie przeżyją mego po­tężnego wiersza". Szekspir - Sonety. "Wieczór trzech króli" liczy sobie prawie dokładnie 350 lat wieku. Jeżeli prawdziwe są przypuszczenia, że tzw. "komedianci angielscy" mieli go w swym repertuarze w czasie pobytu na dworze Zygmunta III, to i od "prapremiery" tej komedii w Pol­sce do widowiska granego obecnie w Tea­trze Współczesnym w Warszawie minęłyby trzy wieki. Sztuka ta ma ogromne tradycje insceni­zacyjne. U nas tradycje te, przejęte niezbyt szczęśliwie w zeszłym jeszcze wieku z teatru niemieckiego, szły po linii miesz­czańskiej, antyrealistycznej interpretacji "Wieczoru trzech króli". Komedia dawała okazję do popisowych kreacji aktorów tej miary, co Modrzejewska i Solski, lecz je­dnocześnie dostarczała też materiału do całkiem niewybrednych tricków scenicz­nych. Utwór wtłaczano w bardziej lub mniej abstrakcyjną szatę plastyczną, akcentowano satyryczne i obyczajowe ele­me