Na Małej Scenie w Katowicach, gdzie Ignacy {#os#863}Gogolewski{/#} zrealizował sztukę Przybyszew­skiego, scenograf (Aleksander {#os#24225}Markowski{/#}) zbudował wnętrze mieszkalne o ścianach utrzyma­nych w tonacji żałobnej czerni, poprzecinanej zygzakami purpu­ry. Na zacieśnionej przestrzeni, wśród sprzętów wiernie odzwierciedlających styl umeblowania z końca ubiegłego wieku, poruszają się i gestykulują miotane gwałtownymi uczuciami postacie, przybrane w kostiumy z tegoż okresu. Tego rodzaju maniera gestu oraz zestrój linii i barwy jeszcze przed niewielu laty były­by nieomylnym sygnałem dla widzów - nawet widzów nie­przygotowanych, którym samo nazwisko autora nic nie mówi - że będą świadkami sztuki "z epo­ki"; epoki określonej historycz­nie, zapadłej w przeszłość. Dziś, w dobie nawrotu do secesji, w dobie swoistej jej rehabilitacji wyrażającej się nie tylko w roz­prawach teoretycznych, ale i w życiu codziennym - konwencja fin-de-siecle