Z "Mechaniczną pomarańczą" od momentu napisania jej przez Anthony'ego Burgessa wciąż są kłopoty. No bo proszę: główny bohater, na początku powieści ledwie czternastolatek, staje na czele gangu, który wraz z podobnymi sobie grupami bezkarnych nastolatków sieje postrach w mieście - pisze Marek Mikos przed premierą "Mechanicznej pomarańczy" w Teatrze Ludowym w Krakowie.

Seria perypetii, które przechodzi - mniej lub bardziej prawdopodobnych - kreuje go to na kata , to na ofiarę. Jest chuliganem, kłamcą, oszustem, despotą, gwałcicielem, obłudnikiem, manipulatorem, ale i ofiarą przemocy. Opuszczonym dzieckiem zdradzonym przez rodziców, kolegów, wychowawców, poddanym manipulacji przez ludzi mających szczytne hasła na ustach, a faktycznie tylko własny interes w głowie. Zastanawiamy się więc: czy taka postać, taki Aleks, jest w ogóle możliwy w realnym świecie? Czy to nie jest jakiś wymysł wybujałej fantazji autora, która posklejała niewiarygodne historie w efektowną opowiastkę? Do tego jeszcze kazała mówić Aleksowi i jego kolegom dziwacznym slangiem, którego przecież normalnie nikt nie używa. Odpowiedzi na te wątpliwości trzeba uporządkować. To pozwoli zniwelować sporo nieporozumień narosłych wokół "Mechanicznej pomarańczy". Nieporozumienie pierwsze: to nie jest realizm Pisząc przed 50 laty tę niewielką po