W poniedziałkowym teatrze TV oglądaliśmy rzadko wystawiany na scenach polskich dramat Augusta Strinberga "Eryk XIV", wyreżyserowany przez Jerzego Gruzę. Myśl inscenizacyjna została w nim przeprowadzona konsek­wentnie, zaś przesłanie ideowe nie zgubiło się wśród wielości wydarzeń, intryg dworskich, po­litycznych machlojek. Nie za­brakło też w przedstawianiu za­sadniczych cech strindbergowskiego stylu: drapieżnego natu­ralizmu, głębokiego rysunku psychologicznego postaci, zmien­ności nastrojów, napięć. Od pierwszej sceny, kiedy to Eryk obserwuje z okna dziejące się wewnątrz pałacu wydarze­nia, wprowadzeni jesteśmy w klimat sztuki. Wyznacza go oso­bowość władcy naznaczona po­tęgującym się szaleństwem. Interpretacja reżysera zgodna była z treścią dramatu i nie­zgodna zarazem. Strindberg wyraźnie różnicuje stopień sza­leństwa Eryka XIV. Za punkt kulminacyjny uznaje moment porwania dzieci i zamordowania Sture`ów. Gruza zaś przydaje