TRAF zrządził, że w czasie nieobecno­ści Osterwy, który gdzieś na wystę­pach zarabiał na długi Reduty, wysta­wił Wierciński sztukę Felicji Kruszew­skiej "Sen". Nie sztuka stała się re­welacją, lecz inscenizacja Wierciń­skiego, która była potraktowana formistycznie, jak się wówczas mówiło, bogata w oryginalne, nowe pomysły, przesuwające utwór w zasadzie realistyczny ku grote­sce... Inscenizacja Wiercińskiego po latach pracy Reduty nad Wyspiańskim i stylem polskiego oblicza teatru była zrozumia­na przez Osterwę jako przekreślenie zasad Reduty, jako bunt, jako czyn antyredutowy... Osterwa poczuł się osobiście dotknięty, nawet obrażony, widząc w inscenizacji Wiercińskiego jak gdyby ruinę swojej wie­loletniej pracy z zespołem. Tymczasem zespół szalał ze szczęścia, z dumy, bo wreszcie coś się stało nowego, ożywczy prąd powietrza wtargnął w zatę­chłą atmosferę małego realizmu redutowe­go. Zespół podzielił się na entuzjast